Шида Картлийы Информацион Центр
Новости
На школьном балконе в селе Кодавардисубани по утрам стоят и глядят
на дорогу трое детей.
"Почти все сбережения и доход, что у нас были, мы потратили в
течение этого одного года.
Село Земо-Ормоци находится в том месте ущелья Таны, где две реки –
Баланисхеви
Именно в то время, когда им больше всего нужна забота других,
некоторые из них одиноки,
архив
ახალი ამბები
სუქითი და ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილი
სოფელი სუქითი კარგად ჩანს სამწევრისი-ახალსოფლის გზიდან,
თუმცა ვინც არ იცის, რომ აქ სოფელია, ის ვერ მიხვდება. კარგ ამინდში
მხოლოდ მაღალი გამავლობის მანქანა ადის.
უხვი ნალექის გამო, ეს გზაც დახრამულია, ამიტომ სოფლამდე ფეხით ავედით. გზად სამების ეკლესიის ნანგრევებთან ქობესაშვილების გვარის წარმომადგენლები შეგვხვდნენ. ისინი ერთად შეკრებილიყვნენ და უბრალოდ ერთად ყოფნას აღნიშნავდნენ:
,,ჟურნალისტები ხართ? ალბათ ტუხოსთან მიდიხართ" - გვითხრეს მათ და სუფრაზე მიგვიპატიჟეს. პაპანაქება სიცხეში მოგვწყურებია და მათ მოწოდებულ ღვინოს გემრიელად დავეწაფეთ. რაკი სამების ეკლესიასთან ვიყავით, 3-3 ჭიქა ღვინო უნდა მიგვერთმია.
,,დედამისი ცხოვრობს ხოლმე მარტო. დენიც კი არ არის ამოყვანილი. დენს თუ გამოიყვანენ, იქნებ სხვებიც ამოვიდნენ საცხოვრებლად" -გვეუბნებოდნენ ქობესაშვილები. ისინი ზოგი ახალსოფლიდან, ზოგი აგარიდან ან მიმდებარე სოფლებიდან არიან.
დავემშვიდობეთ ადამიანებს, რომლებიც მოწყურებულებს ღვინით გაგვიმასპინძლდნენ. შემდეგ კიდევ 300-400 მეტრი გავიარეთ. სოფლის შესასვლელში ტუხო დაგვხვდა, თიბავდა.
ტუხო იგივე გელა ბესტავაშვილი ჩვენი ძველი ნაცნობია. ნაწყენი იყო, რომ გასულ წელს, შემოდგომით, გიორგობის დღესასწაულზე არ ავედით. კუდატყეში რომ ვიყავით, სუქითის გზით დავბრუნდით გორში და მაშინაც შეგვხვდა. გვთხოვა, რომ გიორგობას ავსულიყავით, მაგრამ ვერ მოვახერხეთ.
,,აი, ესე იცით, მოულოდნელად გვეწვევით ხოლმე. როცა გეპატიჟებით, მაშინ არ მოდიხართ" - გვითხრა მასპინძელმა.
შუადღე იყო და ცოტა დასვენება ჭირდებოდა. ,,საქონელსაც გამოვრეკავ, წყალი მოწყურდებოდა და მეც ჩამოვალ, დედაჩემია სახლში" - გვითხრა მან და საქონლისკენ გაემართა. ჩვენ კი სოფლის ცენტრალურ, თუმცა პატარა კოხტა გზით შევედით სოფელში.
ბოლო ვიზიტის შემდეგ, ოდნავ შეცვლილიყო გარემო, განსაკუთრებით, გზა. სულ დაეტბორა ნიაღვარს. საქონლის სადგომთან დიდი ხრამი იყო გაკეთებული.
ფრინველის სადგომიდან ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილის გამოემართა ჩვენსკენ. უფრო მეტად მოხრილიყო წელში. ბოლო ვიზიტის დროს, უფრო წელში იყო გამართული. მეუღლე ორი წლის წინ დაეღუპა და მარტო დარჩა სოფელში. ყურადღების მისაქცევად ხან ერთი შვილი ამოდის აგარიდან, ხან – მეორე, ლელა ბესტავაშვილი. ლელა პედაგოგია, კოდავარდისუბნის სკოლის ერთადერთი მასწავლებელი. მასაც კარგად იცნობს ჩვენი მკითხველი.
ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილი ერთერთია ვინც სუქითის მუდმივ მაცხოვრებლად ითვლება და 6 ათეული წელია რაც ამ სოფელში დასახლდა.
"1965 წლიდან ამ სოფელში ვარ. როდესაც გეოლოგებმა დაიწყეს სიარული, ხალხს უთხრეს, რომ სოფელში მეწყერი ჩამოწვებოდა. მოსახლეობას დაბლა მისცეს საცხოვრებელი ადგილები. ჩვენთვის სამოსახლკარო არ მოუციათ. რატომ არ მოგვცეს, არ ვიცი, ვერ გეტყვით. ასე შემოვრჩით აქ, მე და ჩემი ქმარი. 90-იანი წლების არეულობა, რომ დაიწყო მე და ჩემი მეუღლე მაშინაც სოფელში დავრჩით."-გვიყვება ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილი.
88 წლის ნანული პროფესიით ზოოტექნიკოსია. მისი სუქითში ჩამოსვლის მიზეზი სწორედ მისი სამსახური იყო, რამაც სამუდამოდ დააკავშირა ამ ადგილს.
"მე აქ სამუშაოდ გამომგზავნეს. ჩემი ქმრის ბიძა, სოფელში ფერმის გამგე იყო. მას და მის ცოლს კარგად ვიცნობდი. ჭარხალი ქონდა გასათოხნი. მე წამიყვანა ჭარხლის გასათოხნად. არ ვიცოდი რაზე მივყავდი. ერთი მითხრა, წამოდი, წამომყევი ჩემს ქალს გასათოხნი აქვს, უკან არის ჩამორჩენილი და მომეხმარეო. ასე შევხვდი ჩემს ქმარს"-იხსენებს ნანული ბესტავაშვილი.
ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილი იმ წლებს იხსენებს, როდესაც სოფელი მოსახლეობისგან დაიცალა და ამბობს, რომ მის ოჯახს, სხვაგან ცხოვრებაზე, არასოდეს უფიქრიათ.
"ყველა, რომ წავიდა. ყველა რომ გადასახლდა აქედან, მაშინ მეუღლემ რუსეთში დაიწყო სიარული. ჩემი ქმარი ამბობდა, რომ ყველას ბავშვი სასწავლებლად წავა და მე ჩემი შვილები, ამ დანგრეულ სოფელში როდემდე მყავდესო. წავიდა და აგარაში უყიდა ბავშვებს ბინა, რომ სკოლაში იქ ევლოთ"-ამბობს ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილი.
შიდა ქართლის სხვა სოფლების მსგავსად, პრობლემები ამ სოფელშიც ბევრია. მოსაწესრიგებელია სარწყავი წყალი, რის გამოც, მოსახლეობას ერთწლიანი კულტურების მოყვანა უჭირს.
"წყლის გაკეთება გვინდა, რადგან ვერ ვთესავთ ვერაფერს. პატარა რაღაცა მაქვს დათესილი და ვერ შევდივარ, ლამია. წყალი ისე შემოდის ვერ ვაჩერებთ. ჩადიან სათხოვნელად და არ მოდიან. არჩევნები, რომ მოატანს მერე დაგიძახებენ, აბა ეს შემოხაზე! აბა ის შემოხაზე! ერთხელ მოვიდნენ , დახმარებას ვიღებდით, სანამ ჩემი ქმარი ცოცხალი იყო და მომიხსნენს დახმარებაც. 3-4 წელია დახმარებაც არ ამოღია. რომ წავიდე,სად წავიდე? დალხინებული ვარ თუ გაჭირვებული, ეს არის ჩვენი სოფელი. სხვა არაფერი გვაქვს, რომ პატარა რაღაც შემოსავალი მივიღოთ"-წუხს ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილი.
უხვი ნალექის გამო, ეს გზაც დახრამულია, ამიტომ სოფლამდე ფეხით ავედით. გზად სამების ეკლესიის ნანგრევებთან ქობესაშვილების გვარის წარმომადგენლები შეგვხვდნენ. ისინი ერთად შეკრებილიყვნენ და უბრალოდ ერთად ყოფნას აღნიშნავდნენ:
,,ჟურნალისტები ხართ? ალბათ ტუხოსთან მიდიხართ" - გვითხრეს მათ და სუფრაზე მიგვიპატიჟეს. პაპანაქება სიცხეში მოგვწყურებია და მათ მოწოდებულ ღვინოს გემრიელად დავეწაფეთ. რაკი სამების ეკლესიასთან ვიყავით, 3-3 ჭიქა ღვინო უნდა მიგვერთმია.
,,დედამისი ცხოვრობს ხოლმე მარტო. დენიც კი არ არის ამოყვანილი. დენს თუ გამოიყვანენ, იქნებ სხვებიც ამოვიდნენ საცხოვრებლად" -გვეუბნებოდნენ ქობესაშვილები. ისინი ზოგი ახალსოფლიდან, ზოგი აგარიდან ან მიმდებარე სოფლებიდან არიან.
დავემშვიდობეთ ადამიანებს, რომლებიც მოწყურებულებს ღვინით გაგვიმასპინძლდნენ. შემდეგ კიდევ 300-400 მეტრი გავიარეთ. სოფლის შესასვლელში ტუხო დაგვხვდა, თიბავდა.
ტუხო იგივე გელა ბესტავაშვილი ჩვენი ძველი ნაცნობია. ნაწყენი იყო, რომ გასულ წელს, შემოდგომით, გიორგობის დღესასწაულზე არ ავედით. კუდატყეში რომ ვიყავით, სუქითის გზით დავბრუნდით გორში და მაშინაც შეგვხვდა. გვთხოვა, რომ გიორგობას ავსულიყავით, მაგრამ ვერ მოვახერხეთ.
,,აი, ესე იცით, მოულოდნელად გვეწვევით ხოლმე. როცა გეპატიჟებით, მაშინ არ მოდიხართ" - გვითხრა მასპინძელმა.
შუადღე იყო და ცოტა დასვენება ჭირდებოდა. ,,საქონელსაც გამოვრეკავ, წყალი მოწყურდებოდა და მეც ჩამოვალ, დედაჩემია სახლში" - გვითხრა მან და საქონლისკენ გაემართა. ჩვენ კი სოფლის ცენტრალურ, თუმცა პატარა კოხტა გზით შევედით სოფელში.
ბოლო ვიზიტის შემდეგ, ოდნავ შეცვლილიყო გარემო, განსაკუთრებით, გზა. სულ დაეტბორა ნიაღვარს. საქონლის სადგომთან დიდი ხრამი იყო გაკეთებული.
ფრინველის სადგომიდან ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილის გამოემართა ჩვენსკენ. უფრო მეტად მოხრილიყო წელში. ბოლო ვიზიტის დროს, უფრო წელში იყო გამართული. მეუღლე ორი წლის წინ დაეღუპა და მარტო დარჩა სოფელში. ყურადღების მისაქცევად ხან ერთი შვილი ამოდის აგარიდან, ხან – მეორე, ლელა ბესტავაშვილი. ლელა პედაგოგია, კოდავარდისუბნის სკოლის ერთადერთი მასწავლებელი. მასაც კარგად იცნობს ჩვენი მკითხველი.
ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილი ერთერთია ვინც სუქითის მუდმივ მაცხოვრებლად ითვლება და 6 ათეული წელია რაც ამ სოფელში დასახლდა.
"1965 წლიდან ამ სოფელში ვარ. როდესაც გეოლოგებმა დაიწყეს სიარული, ხალხს უთხრეს, რომ სოფელში მეწყერი ჩამოწვებოდა. მოსახლეობას დაბლა მისცეს საცხოვრებელი ადგილები. ჩვენთვის სამოსახლკარო არ მოუციათ. რატომ არ მოგვცეს, არ ვიცი, ვერ გეტყვით. ასე შემოვრჩით აქ, მე და ჩემი ქმარი. 90-იანი წლების არეულობა, რომ დაიწყო მე და ჩემი მეუღლე მაშინაც სოფელში დავრჩით."-გვიყვება ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილი.
88 წლის ნანული პროფესიით ზოოტექნიკოსია. მისი სუქითში ჩამოსვლის მიზეზი სწორედ მისი სამსახური იყო, რამაც სამუდამოდ დააკავშირა ამ ადგილს.
"მე აქ სამუშაოდ გამომგზავნეს. ჩემი ქმრის ბიძა, სოფელში ფერმის გამგე იყო. მას და მის ცოლს კარგად ვიცნობდი. ჭარხალი ქონდა გასათოხნი. მე წამიყვანა ჭარხლის გასათოხნად. არ ვიცოდი რაზე მივყავდი. ერთი მითხრა, წამოდი, წამომყევი ჩემს ქალს გასათოხნი აქვს, უკან არის ჩამორჩენილი და მომეხმარეო. ასე შევხვდი ჩემს ქმარს"-იხსენებს ნანული ბესტავაშვილი.
ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილი იმ წლებს იხსენებს, როდესაც სოფელი მოსახლეობისგან დაიცალა და ამბობს, რომ მის ოჯახს, სხვაგან ცხოვრებაზე, არასოდეს უფიქრიათ.
"ყველა, რომ წავიდა. ყველა რომ გადასახლდა აქედან, მაშინ მეუღლემ რუსეთში დაიწყო სიარული. ჩემი ქმარი ამბობდა, რომ ყველას ბავშვი სასწავლებლად წავა და მე ჩემი შვილები, ამ დანგრეულ სოფელში როდემდე მყავდესო. წავიდა და აგარაში უყიდა ბავშვებს ბინა, რომ სკოლაში იქ ევლოთ"-ამბობს ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილი.
შიდა ქართლის სხვა სოფლების მსგავსად, პრობლემები ამ სოფელშიც ბევრია. მოსაწესრიგებელია სარწყავი წყალი, რის გამოც, მოსახლეობას ერთწლიანი კულტურების მოყვანა უჭირს.
"წყლის გაკეთება გვინდა, რადგან ვერ ვთესავთ ვერაფერს. პატარა რაღაცა მაქვს დათესილი და ვერ შევდივარ, ლამია. წყალი ისე შემოდის ვერ ვაჩერებთ. ჩადიან სათხოვნელად და არ მოდიან. არჩევნები, რომ მოატანს მერე დაგიძახებენ, აბა ეს შემოხაზე! აბა ის შემოხაზე! ერთხელ მოვიდნენ , დახმარებას ვიღებდით, სანამ ჩემი ქმარი ცოცხალი იყო და მომიხსნენს დახმარებაც. 3-4 წელია დახმარებაც არ ამოღია. რომ წავიდე,სად წავიდე? დალხინებული ვარ თუ გაჭირვებული, ეს არის ჩვენი სოფელი. სხვა არაფერი გვაქვს, რომ პატარა რაღაც შემოსავალი მივიღოთ"-წუხს ნანული ხაჩიძე-ბესტავაშვილი.
Другие новости
Новости
17:23 / 20.04.2023
Грузинские достопримечательности и наслаждение грузинской кухней в ресторане Bread&Wine /R/
Грузия - это страна с богатой культурой и наследием,
04:53 / 18.11.2021
Когда хронический пациент просит сделать прививку…
В селе Хидистави две недели назад одновременно заразилось
13:48 / 13.11.2021
Гиви Абалаки – 86-летний фермер из Горийского муниципалитета
"Поэтому я так настроен, я ещё много дел сделаю", - добавил наш
хозяин.
14:43 / 11.11.2021
Горджи – ешь, не останавливаясь
Несмотря на то, что уже два года в мире свирепствует пандемия, на
горийском
популярные новости
Кошкеби – село в Горийском муниципалитете, населенное этническими осетинами
"Я здесь родился и вырос, никуда не уезжал, однако у меня нет
гражданства Грузии,
Ткемлована – село, переоформленное по конкордату
Господин Мурад вернулся во двор. Достал сигарету, прикурил и
глубоко затянулся.
Чанчаха
"Я и снов здесь не вижу … в снах я там, где родилась, и где сделала
первые шаги, в Грузии.
Русские военные отметили в лесу т.н. границу красной краской
"Эти отметки мы обнаружили в лесном массиве, расположенном между
оккупированным Лопани