ფატიმა სოფელ კოდისწყაროში ცხოვრობს. დაიბადა ახალგორის რაიონის სოფელ ზემო ყურში, რომელიც კოდისწყაროდან რამდენიმე კილომეტრშია, თუმცა მშობლიურ სოფელს დე-ფაქტო სამხრეთ ოსეთის რესპუბლიკის ხელისუფლება აკონტროლებს.

პედაგოგად მუშაობდა ახალგორის რაიონის სოფელ აბრევში, რომელიც ასევე ძალიან ახლოსაა კოდისწყაროსთან. კოდისწყარო კასპის მუნიციპალიტეტს ეკუთვნის. ჰყავს მეუღლე და ორი შვილი. ფატიმა 2008 წლის აგვისტოს ომის შემდეგაც აგრძელებდა მუშაობას აბრევის სკოლაში, თუმცა რამდენიმე წლის წინ სკოლა დაიხურა, იმის გამო, რომ აბრევში მოსწავლეები აღარ ცხოვრობენ.

,,ჩემი მშობლებიც აბრევში ცხოვრობენ, ამიტომ, იქაური მოსახლეობის თხოვნით, შემეძლო სკოლაში სიარული და მუშაობდა. ფეხით მივდიოდი ხოლმე, ზამთარშიც. მუხლებამდე თოვლში მიწევდა სიარული, თუმცა ეს არ იყო ჩემთვის დიდი პრობლემა“ - იხსენებს ფატიმა დრიათი.

კოდისწყარო ავტობანიდან 3 კმ-ში მდებარეობს. დასახლება ფერდობზეა გაშენებული და ხელისგულივით მოჩანს.



,,2002 წელს გავთხოვდი. ჩემი ქმარი ამოდიოდა ხოლმე ჩვენი სოფლისკენ. იქ გავიცანი და შემდეგ დავოჯახდი. თბილისში მუშაობს, თავისი პროფესიით. ბავშვებმა სკოლა დაამთავრეს, უმაღლესში დაამთავრეს, მეც ალბათ მომიწევს წასვლა, თუმცა გამიჭირდება. სოფელში გაზრდილი გოგო ვარ““ - გვიყვება ფაქტიმა.

სკოლა ზემო ყურში დაამთავრა; მერე ცხინვალში წავიდა სასწავლებლად. ჯერ ტექნიკუმში ისწავლა – საბუღალტრო განხრით, მერე უმაღლესში ჩააბარა. ოსური ენა და ლიტერატურის ფაკულტეტზე.

,,ერთი მძღოლი მუშაობდა ჩვენთან, ვიქტორი ჰქვია, მარშუტკა ჰყავდა და თბილისში მიჰყავდა ხოლმე ხალხი — ბაზარში, რამის საყიდლად. ხო და ერთხელაც მარშუტკაში ვიყავი და იქ მნახა. ჩემს მეუღლესაც იცნობდა, ამ სოფლებშიც დადიოდა ხოლმე, გაგვაცნო ერთმანეთი და ვიქტორის წყალობით გამოვიდა ჩვენი ამბავი.“ - იხსენებს ფატიმა.

ფატიმა ამბობს, რომ შვილებმა სწორედ ის სპეციალობები აირჩიეს სასწავლებლად, რომლებიც მათ ძალიან უყვართ. განსხვავებით, მისგან, რომელსაც საბუღალტროზე ისე ჩააბარებინეს, არც უნდოდა:



,,მე 11 კლასი რომ დავამთავრე, მამამ მე და ჩემი და ცხინვალის ტექნიკუმში შეგვიყვანა საბუღალტროზე, მაგრამ ვერაფერი გავუგე. სწავლაც დავამთავრე, კარგი ნიშნებიც მქონდა, დიპლომიც ავიღე, მაგრამ მაგ მიმართულებით მუშაობა არასდროს მდომებია, არ მინდოდა. აქედან გამომდინარე მე ჩემი შვილებისთვის არასდროს მითქვამს — აი ეს უკეთესია და მე როგორც მინდა, ისე უნდა აირჩიოთ-მეთქი. თვითონ როგორც აირჩიეს, ისე გამოვიდა მათი ამბავიც.“ - ამბობს ფატიმა.

ზემო აბრევის სკოლის დახურვის შემდეგ, ფატიმამ მუშაობა კოდისწყაროს სკოლაში დაიწყო რუსულის მასწავლებლად. ამ სკოლაში მოსწავლეები ოთხი სოფლიდან დადიან. კოდისწყაროს გარდა, სწავლობენ ყარაფილიდან, ზადიანთკარიდან და სარიბარიდან. სამივე სოფელი ოსებითაა დასახლებული.

კოდისწყაროს 9-კლასიან სკოლაში 22 მოსწავლე სწავლობს. საბაზო საფეხურის დამთავრების შემდეგ, მოსწავლეთა ნაწილს უწევს სხვა სოფელში, ან ქალაქში გადასვლა სასწავლებლად. ფატიმას შვილი, ელენა მიდელაშვილი იხსენებს, რომ ამ პროცესმა მას გარკვეული დისკომფორტი შეუქმნა:



,,ჯერ მომიწია ნიგოზას საჯარო სკოლაში გადასვლა, შემდეგ – გორში. ეს ჩემთვის იყო გარკვეული დისკომფოტი, იმიტომ, რომ კომფორტის ზონიდან გასვლა გარკვეულ სტრესს იწვევს. ასეა ზოგადად სხვა ბავშვებისთვის. ჩვენთან 9-კლასიანი სკოლაა. შემდეგ მიდიან სასწავლებლად, ზოგი აღარც ბრუნდება“ - გვიყვება ელენა.

ელენა ამჟამად სწავლობს ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, ბიზნეს ადმინისტრირების ფაფულტეტზე. პარალელურად, ორგანიზაციაც ჩამოაყალიბა, სადაც მენტორობას უწევს ისეთ ადამიანებს, რომელსაც პროფესია ჯერ არ აურჩევიათ:

,,ბევრ ადამიანს უჭირს პროფესიის არჩევა. ჩვენ ამაში ვეხმარებით. ძალიან ბევრი შემთხვევაა, როდესაც ადამიანი არასწორ გზას ირჩევს. შემდეგ აღმოაჩენს, რომ ეს არ იყო მისი სფერო. იმისათვის რომ ადამიანი იყოს წარმატებული, ის სწორედ იმ სფეროში უნდა იყოს, რომელიც ძალიან უყვარს. რაც უფრო ბევრი წარმატებული ადამიანი გვეყოლება, ეს უფრო კარგია მისთვისაც და ქვეყნისთვისაც“ - გვიყვება ელენა, რომელიც უქმეებზე სოფელში ჩამოვიდა.

მისი სურვილია, რომ გამყოფი ხაზის მიმდებარე სოფლებში კვლევა ჩაატაროს, პირველ რიგში საკუთარ სოფელში მაინც და გაარკვიოს, რატომაა პრობლემები უმუშევრობის კუთხით, ესაუბროს ადამიანებს გამოწვევების შესახებ და შემდეგ რჩევებით დაეხმაროს. განსაკუთრებით ახალგაზრდებს.