მე დავიბადე  სოფელ სალბიერში. ძალიან მიყვარს ჩემი მხარე ლენინგორი (იგივე ახალგორი-რედ), და ასევე ჩემი სოფელი სალბიერი. შეიძლება ითქვას, რომ 5 -6 წლამდე უმეტესად სალბიერში ვცხოვრობდი.

მერე სკოლაში სიარულის დრო რომ დამიდგა, სოფელ მოსაბრუნში ჩამოვედით, იმიტომ რომ სალბიერში სკოლა აღარ იყო. ამის მერე უმეტესად მოსაბრუნში ვიყავი ხოლმე.




მოსაბრუნი დედაჩემის სოფელია. მიყვარს ეს სოფელიც ძალიან. აქ ქართული სკოლა იყო, თუ არ ვცდები 8-წლიანი, და აქ შემიყვანეს სკოლაში.

მოსაბრუნის სკოლაში იყვმემ ბავშვები, მასწავლებლებიც იყვნენ არც ისე ცოტა. ძალიან მიყვარდა ჩემი სკოლა, მეგობრები და მასწავლებლებიც.

მასწავლებლებსაც ვუყვარდი. ბევრი კარგი და ტკბილი მოგონება მაკავშირებს ამ სკოლასთან. მაგრამ მერე სამწუხაროდ 2008 წლის ომი მოხდა, და ბევრი რამ შეიცვალა.



ბავშვები თანდათან დაცოტავდნენ, და ასევე მასწავლებლების რიცხვმაც დაიკლო ჩვენს სკოლაში. ზოგი ქვევით საქართველოში მიდიოდა, ზოგი სად ... ისე უმეტესად მაინც ქვევით წავიდნენ მოსწავლეები, და ზოგიერთი მასწავლებლებიც.

მახსოვს, მეხუთე კლასის სასწავლო წელი რომ დაიწყო, მაშინ სკოლაში სულ რაღაც ალბათ 3 ან 4 ბავშვი-ღა ვიქნებოდით მთელ სკოლაში.



მასწავლებლებიც ცოტა იყო. და ეს რა თქმა უნდა სწავლაზეც ისახებოდა სამწუხაროდ.

ბოლოს მერე სხვა გზა რომ აღარ იყო, დაკეტეს ჩვენი სკოლაც სექტემბერშივე. ეს იყო დაახლოებით 2010 წელი.

ბავშვები ვინც ვიყავით დარჩენილი, ისინი ლენინგორის საშუალო სკოლაში გადავედით. მეც 1 წელი-ღა ვისწავლე ქართულში, და მერე მეექვსე კლასში რუსულ სკოლაში გადამიყვანეს მშობლებმა.



მახსოვს, პირველი ორი წელი ძალიან მიჭირდა სწავლა რუსულ სკოლაში, იმიტომ რომ იქ ყველა საგანი რუსულ ენაზე ისწავლებოდა. და მე კიდევ ახალი გადასული რომ ვიყავი რუსულ სკოლაში, მაშინ რათქმაუნდა ადვილი არ იქნებოდა ეს ჩემთვის.

მაგრამ მერე საბედნიეროდ რამდენიმე წლის შემდეგ უკვე კარგად ვისწავლე რუსული, და სწავლაც აღარ მიჭირდა იმდენად. არ ვტრაბახობ, მაგრამ ზოგიერთებზე უკეთ შევძელი სწავლა და ვცდილობდი უფრო მეტი მესწავლა და მეკითხა რუსულ ენაზე. და ჩემი ესეთი წარმატებები მასწავლებლებსაც უკვირდათ ხოლმე.

ვფიქრობ, რუსულ სკოლაში რეებსაც მივაღწიე, ეს ყველაფერი მასწავლებლების დამსახურებაც არის, იმიტომ რომ ყოველთვის ცდილობდნენ რომ გასაგებად აეხსნათ ხოლმე ჩემთვის გაკვეთილის თემები, მითარგმინდნენ ხოლმე ქართულ ენაზე რთულ თემებს და ა.შ. მე თვითონაც ხშირად ვკითხულობდი ხოლმე რუსულ წიგნებს, ვცდილობდი ლაპარაკს რუსულ ენაზე.

და აქედან გამომდინარე მივაღწიე ამ ყველაფერს საბედნიეროდ. სკოლა კარგად და წარმატებით დავამთავრე. მეთერთმეტე კლასში რომ ვიყავი, მაშინ უკვე სხვადასხვა გეგმები მქონდა იმაზე, თუ სად და რაზე ჩამებარებინა.



ზოგი თბილისში მირჩევდა ჩაბარებას, ზოგი ვლადიკავკაზში, ზოგიც ცხინვალში. ბოლოს მე თვითონ ისევ გადავწყვიტე, რომ ცხინვალში გამეგრძელებინა უმაღლესში სწავლა.

ასევე ინტერესი გამიჩნდა ფსიქოლოგიის მეცნიერების შესწავლისაკენ რატომღაც. და 2016 წელს ჩავაბარე ცხინვალის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ფსიქოლოგიის დარგზე. ძალიან მიყვარდა ფსიქოლოგიურზე სწავლა, იმიტომ რომ ფსიქოლოგია ძალიან საინტერესო და მნიშვნელოვანი მეცნიერებაა.

თან ჩვენთან 2008 წლის ომის შემდეგ განსაკუთრებით აქტუალური გახდა ამ მეცნიერების შესწავლა, განვითარება და ახალი სპეციალისტების გამოშვება.



ხალხს ომის მერე სჭირდებოდა და ეხლაც სჭირდებათ ფსიქოლოგიური დახმარება. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. უნივერსიტეტში ფსიქოლოგიის ლექტორებიც ძალიან კარგები არიან როგორც ადამიანურად, ისე პროფესიულ მხრივაც. მეც ძალიან მიყვარდა და მიყვარს ეხლაც ჩემი ლექტორები. მათაც ვუყვარდი ხოლმე.

მინდა ასევე აღvნიშნო, რომ ცხინვალში საერთო საცხოვრებელში ვცხოვრობდი მთელი 5 წელი. ცხინვალის უნივერსიტეტს საბედნიეროდ აქვს თავისი სტუდბინაც, სადაც შეუძლიათ სტუდენტებს სხვადასხვა სოფლებიდან და რეგიონებიდან ჩამოვიდნენ და იცხოვრონ იქ. უნივერსიტეტიდან ალბათ დაახლოებით 300 მეტრში იქნება სტუდბინა, ანუ არც ისე შორს.




პირობებიც არაა ცუდი ჩვენს საერთო საცხოვრებელში. თანდათან გააუმჯობესეს ყველაფერი. კომენდანტიც და იქ ვინც მუშაობს, სულ ყველანი კარგები არიან. სტუდბინა რომ არა, არ ვიცი სტუდენტები სად იქნებოდნენ ხოლმე. თუ ძალიან ახლო ნათესავები გყავს აქ ქალაქში, მაშინ პრობლემა არაფერია, შეიძლება მათთან იცხოვრო.

აქ რა თქმა უნდა ბინაც შეიძლება იქირავო. მაგრამ ბინების ქირა არც ისე იაფია. ისე იაფად შეიძლება რათქმაუნდა შოვნა ქირის, მაგალითად 3 ან 4 000 რუბლში. ქართულ ფულით ეს იქნება დაახლოებით 150 -170 ლარი. მაგრამ ქირის გადახდაც ხომ ყველას არ შეუძლია. მაშინ სტუდენტს მატერიალურად უფრო მეტი შესაძლებლობა უნდა გააჩნდეს.

ისე საერთო საცხოვრებელსაც თავისი სახალისო მომენტები აქვს. ბევრი კარგი და საინტერესო მოგონებები რჩება სტუდენტს საერთო საცხოვრებელში ცხოვრების მერე. მეც მთელი 5 წელი აქ გავატარე, და ბევრი საინტერესო და კარგი მოგონებები მაკავშირებს სტუდბინასთან.

ფსიქოლოგიის სპეციალობა 2021 წელს დავამთავრე წარჩინებით. წითელი დიპლომით ავიღე, და ეს ჩემთვის ძალიან პატივსაცემი და სასიამოვნო იყო. ეხლა სამუშაო ჯერ არ მაქვს. ველოდები და იმედია მალე მექნება სამსახურიც. მე ასევე მეორედაც ჩავაბარე უნივერსიტეტში. ამჯერად ოსურ-რუსულ ფილოლოგიაზე.



ვფიქრობ, მეორე უმაღლესის სწავლაც კარგი იქნება ჩემთვის. თან რუსულში, და განსაკუთრებით მშობლიურ ოსურ ენაში უფრო მეტად გავიღრმავებ ცოდნებს, რაც ჩემთვისვე უკეთესი იქნება რათქმაუნდა. მე ძალიან მიყვარს სწავლა, სხვადასხვა სამეცნიერო და სამხატვრო წიგნების კითხვა. ინტერნეტშიც ყოველთვის ვცდილობ, რომ რაიმე მნიშვნელოვანი ინფორმაცია.