,,მინდა მოვყვე მშობლიურ, ლამაზ და მაღალმთიან სოფელ სალბიერზე. ის მდებარეობს ლენინგორის რაიონულ ცენტრიდან აღმოსავლეთ ნაწილში.

ამ სოფელში თითქმის უკვე აღარავინ ცხოვრობს, შეიძლება ითქვას. ზოგიერთებიღა თუ ადიან ხოლმე სოფელში, რომ აკრიფონ თავიანთ ბაღებში ხილი, კაკალი და ა.შ.

მაგრამ საბჭოთა კავშირის დროს აქ ბევრი ადამიანი ცხოვრობდა (უმეტესად ოსები). სოფელი აყვავებული იყო. ხალხი დაკავებული იყო სოფლის მეურნეობის საქმიანობით, მუშაობდნენ კოლმეურნეობებში და ა.შ.



აქ ასევე ბევრი სახლები იყო, იყო ასევე მაღაზია და ა.შ. ხალხი ცხოვრობდა მშვიდობიანად და მეგობრულად, და რაც მთავარია მათ ერთმანეთი უყვარდათ და პატივს სცემდნენ ერთმანეთს.

აქ უმეტესად ცხოვრობდნენ ესეთი გვარების წარმომადგენლები: გოლოევები, ასაევები, მიქელოვები, კუზილოვები და ა.შ. სოფელი ცნობილი იყო იმითაც, რომ აქ იყო ადმინისტრაციული საბჭოს ცენტრი, სადაც 5 სოფელი შედიოდა.



აქ ასევე იყო საშუალო 11-კლასიანი სკოლა, სადაც 200-ზე მეტი ბავშვი სწავლობდა. აქ სკოლაში სასწავლებლად ასევე სხვა მეზობელ სოფლებიდანაც დადიოდნენ ხოლმე ბავშვები ფეხით ( ასევე დუშეთის რაიონის ზოგიერთ სოფლებიდანაც დადიოდნენ ბავშვები).

შორეულ სოფლებიდან ზოგიერთ მოსწავლეებს მშობლები ბინებსაც კი უქირავებდნენ ხოლმე სალბიერში, ყოველდღე ფეხით რომ არ ევლოთ მათ სკოლაში. ბინებში ცხოვრობდნენ ასევე ზოგიერთი მასწავლებლებიც, რომლებიც სხვა სოფლებიდან და რეგიონებიდან იყვნენ.



აქ მასწავლებლები ცხინვალიდანაც ჩამოდიოდნენ ხოლმე სკოლაში სამუშაოდ.

ძალიან სასიამოვნო არის აქაური უფროსი თაობის ხალხის მოსმენა, რომლებიც ამ ყველაფერზე ყვებიან ხოლმე. ასევე ბევრ საინტერესო ამბებს და თავგადასავლებს ყვებიან ხოლმე სალბიერელი უფროსი თაობების წარმომადგენლები.



ამჯერად სოფელში თუ გაივლი და გაიგულავებ, მაშინ ძნელი დასაჯერებელი იქნება ადამიანისთვის, რომ აქ ოდესღაც ბევრი ადამიანი ცხოვრობდა და იყო მაღაზია, სკოლა, ადმინისტრაციული ცენტრის საბჭო, საშუალო სკოლა და ა. შ., იმიტომ რომ აქ დღევანდელ დღისთვის უკვე ცოტა სახლები ღა დარჩა (დაახლოებით 15 სახლი), ზოგიერთი სახლი ნახევრად დანგრეულია. ასევე ძველი ნანგრევებიც არის. სკოლის შენობიდან კი საერთოდ აღარაფერი დარჩა, შეიძლება ითქვას.



პრინციპში ასეთი სიტუაცია ამჟამად არამხოლოდ სალბიერში არის. ლენინგორის რაიონში და მთლიანად სამხრეთ ოსეთში ბევრი ესეთი სოფლებია, რომლებიც ცარიელდებიან, იმიტომ რომ მიმდინარეობს ქალაქის ურბანიზაციის ტენდენცია, და ხალხს უფრო დიდ და მსხვილ დასახლებულ პუნქტებში გადასვლა უნდა.

და ამ შეთხვევაში სალბიერიც გამონაკლისი არ არის, რა თქმა უნდა.



ზოგი ქვევით საქართველოში წავიდა საცხოვრებლად, ზოგიც რუსეთში, ზოგიც დაბა ახალგორში ჩამოსახლდა და ა. შ.

მაგრამ სოფლის ბუნება რა თქმა უნდა ისევ ისეთივე ლამაზი და არაჩვეულებრივია, როგორიც თავიდან იყო. აქ გარშემო და თვით სოფელშიც ლამაზი და დიდებული მთები არის, ასევე მინდვრები და ლამაზი ტყეები.

აქედან ასევე ძალიან ლამაზად ჩანს საქართველოს ხედები და შორეული მთიანი ჰორიზონტები, და სხვადასხვა დასახლებული პუნქტები. ასევე სალბიერში თვით საქართველოს დედაქალაქიც კი მოჩანს შორიდან მთების იქით.



არის აქ ასევე წმინდა ადგილებიც და ძველი პატარა ეკლესიებიც (რაოდენობით დაახლოებით 5-6). ზოგიერთები ეხლაც ამოდიან ხოლმე ამ წმინდა ადგილებზე, რომ თავიანთებისთვის ილოცონ და ასევე პატივი მიაგონ ამ ძველ ეკლესიებს.

სამწუხაროა რა თქმა უნდა, რომ სოფელი ესე დაცარიელდა, და დარჩენილი სახლებიც ნელნელა ინგრევიან.

მაგრამ სალბიერში ამოსვლა და ბუნებაში გაგულავება მაინც დიდ სიამოვნებას ჰგვრის ადამიანს. ბუნების სილამაზე მაინც ახარებს ადამიანის თვალს. სუფთა და მაღალმთიანი ჰაერი კი აუმჯობესებს ადამიანის ფსიქოფიზიოლიგიურ მდგომარეობას.

და იმედია აქ ოდესმე ისევ იქნება მოსახლეობა და იცხოვრებს ისევ ხალხი, რომლებიც გახარებული იქნებიან აქაური ცხოვრებით და ბუნებით.

ვისაც გაქვთ საშუალება, ხშირად ჩამოდით ხოლმე სალბიერში, განსაკუთრებით სალბიერელები!!! ნუ დავივიწყებთ სალბიერს!!!




თამაზ გოლოთი, სალბიერიდან

რედაქციისგან: ტექსტში გამოთქმული მოსაზრებები და ტერმინები გამოიყენება ცხინვალსა და ახალგორში და ეკუთვნის ავტორს.