ჯაგარაანთკარში გზა რამდენიმე მხრიდან მიდის. ერთი ძამის ხეობის სოფელ კეხიჯვრიდან, დანარჩენი მტკვრის ხეობიდან, კერძოდ, სამწევრისიდან და სუქითიდან. ჯაგარანთკარი ძამისა და მტკვრის ხეობის წყალგამყოფ ქედზე მდებარეობს.

კეხიჯვრიდან მიმავალი გზა ავირჩიეთ, თუმცა აქაც დიდი აღმართია ასასვლელი.

თავდაპირველად, სოფელი კუდატყე გავიარეთ. აქ ორი წლის წინ ვიყავით, სადაც ერთი ადამიანი გივი გაბარაშვილი ცხოვრობს. მის საცხოვრებელ სახლს რომ ჩავუარეთ, ეზოდან ძაღლი გამოვიდა. გაბარაშვილს სახლი და სოფელი არ მიუტოვებია.

,,გამოვლაზე მოვინუხალოთ" - გადავწყვიტეთ.

დაახლოებით 2-3 კმ-ში გამოჩნდა სოფელი, უფრო სწორად, ჯერ საფლავები. ყველა საფლავი ბუჩქებშია ჩამალული. მოუვლელობისგან ბუჩქები უკვე ხეებადაა ქცეული.

საფლავებიდან დაღმართი იწყება. მანქანით ვიწრო გზას ჩავუყევით, რომელიც ხეებს შორის გრძელდება.



თითო-ოროლა სახლი მოჩანს, ისიც ერთმანეთისგან დაშორებულია. ზოგგან ცარიელი კედლები შემორჩა, ზოგი სიძველისგან გადაზნექილა.

ბოლოს მივადექით ეზოს, სადაც შინაური ფრინველი ტრიალებდა. იქვე ტრაქტორი იდგა. ამასობაში ბატებმა ყვირილი ატეხეს. ეზოდან კი ძაღლებმა ყეფა ატეხეს. ღორებმა ბანი მისცეს. ეზოდან ქალი გამოგვეგება. აღმოჩნდა, რომ სოფელში ეს ერთი ოჯახი ცხოვრობს:

,,ჩემი ქმარი მეზობელთან გადავიდა, წავალ დავუძახებ" - გვითხრა მასპინძელმა.

,,თუ მარტო თქვენ ცხოვრობთ ამ სოფელში, მეზობელი როგორ გყავთ?" - ვკითხეთ.

,,მეზობლად ითქმის, თორემ მეზობელ სოფელ კუდატყეშია გადასული" - განმარტა მასპინძელმა და გაეშურა მეზობელ სოფლისკენ.

ქალს ქმრის დასაძახებლად მინიმუმ 2 კმ მანძილი უნდა გაევლო. მეზობელ სოფელში მანქანით წავედით.

ოჯახი, რომელიც ჯაგარანთკარში ცხოვრობს, ზაურ გველესიანს ეკუთვნის. ზაურმა სახლი 2000 წელს ბეკოშვილებისგან იყიდა. მისგან გავიგეთ, რომ სოფელში 22 ოჯახი ცხოვრობდა, ყველა ოსური ოჯახი იყო.

სოფლის მოსახლეობის ნაწილს საკარმიდამო ნაკვეთები კომუნისტების დროს აგარაში და ახალსოფელში მისცეს. მთიანი სოფელი ყველას არ მიუტოვებია. სოფელი საბოლოოდ 1990-იანი წლების კონფლიქტის დროს დაიცალა.

ზაური კი ახალგაზრდობაში ქარელის მუნიციპალიტეტის სოფელ ახალსოფლის მეურნეობაში ბუღალტრად მუშაობდა. ახალსოფლის თემში შედიოდა სოფელი ჯაგარაანთკარი.

ზაურ გველესიანი 2000 წელს პენსიონერი გახდა და სამუშაოც აღარ ჰქონდა. გადაწყვიტა სახლი ჯაგარანთკარში ეყიდა, სადაც ახალგაზრდობის წლები გაატარა. თვითონ ქარელის მუნიციპალიტეტის სოფელ ბრეძიდანაა, რომელიც ფრონეს ხეობაში მდებარეობს.




,,ეს სოფელი რატომ ავირჩიე? იმიტომ ავარჩიეთ, რომ ბრეძაში საძოვარი ჭირს. თუ შეინახავ ბრეძაში 2-3 სულს შეინახავ და აქ 20-30 სულს ინახავ." - გვეუბნება ზაურ გველესიანი და თან სოფელს გვათვალიერებინებს. ფეხზე რამდენიმე წლის წინ თრომბი დაემართა, უჭირს სიარული, მაგრამ სოფელს მაინც გვათვალიერებინებს.

,,ეს ქოქოშვილების სახლი იყო, მიშასი. მიშა ერქვა. ბრიგადირად მუშაობდა ხოლმე ხაშურში მშენებლობაში. რატომ წავიდნენ და, რომ შეავიწროვეს... ისეთი არეულ დარეული დრო იყო, ძაღლი პატრონს ვერ იცნობდა კაცო." - ამ საუბრით მივუყვებით ჯაგარაანთკარის ეკალბარდიან გზას.


პატარა სოფლის დათვალიერება მალე დავამთავრეთ. შემდეგ საკუთარ სახლში წაგვიყვანა.

,,აქ მე ვარ და ჩემი მეუღლე და პატარა ბიჭი ლევანი. უფროსიც გამოდის ხოლმე, მეხმარება ტრაქტორით. სათიბი გვაქვს და აგერ ტრაქტორი გაუფუჭდა. დაბლა წავიდა სოფელში, კეხიჯვარში აკეთებენ. იმედია, მალე გააკეთებს..."


ზაური ამბობს, რომ სანამ თვითონ და მისი მეუღლე ცოცხლები იქნებიან, ეს სოფელი იარსებებს, სადაც საუკეთესო მოგონებები აკავშირებს. ახალგაზრდა ბუღალტერს ყველა ოჯახში სითბოთი ხვდებოდნენ.

,,ერთგან რომ მივიდოდი, მეორეს სწყინდა. ისეთი თბილი ხალხი ცხოვრობდა. მე სანამ ცოცხალი ვიქნები, ეს სოფელი იარსებებს, მერე თუ შვილები გააგრძელებენ და მოუვლიან, ხო იქნება, თუ არა და არ ვიცი, აქ რა იქნება... არ ვიცი..."" - ამბობს ზაურ გველესიანი.