ღოღეთელი კაკო შათირიშვილი საკუთარ ნაკვეთს გამყოფი ხაზის სიახლოვეს ამუშავებს.

ნიორი და ხახვი საოკუპაციო ხაზის აღმნიშვნელ ბანერის წინ მოჰყავს.

მისი ნაკვეთი ბანერს 100 მეტრამდე აშორებს. ბანერის იქით კი სოფელი ქვათეთრია, რომელსაც, ამჟამად, დე-ფაქტო სამხრეთ ოსეთის რესპუბლიკის მთავრობა აკონტროლებს.

კაკო შათირიშვილი: "აქედან 500 მეტრია, დაახლოებით ნახევარი კილომეტრი სოფელ ქვათეთრამდე, რასაც ვხედავთ, ეს არის მაგ სოფელის პირველი უბანი. გადაყოლებაზე კი, სოფელი ძვილეთია. მასაც ოსური მხარე აკონტროლებს. ადრე ეგ სოფლები სულ ჩვენი იყო ეგ. "მანამდე სანამ ომი იქნებოდა უერთმანეთოდ პურს არ ვჭამდით ხოლმე, ღორის დაკვლა იყო, ქორწილი თუ ჭირი, როგორც ძმები ისე ვიყავით, რა დაემართათ მერე არვიცი".

იმ დროს, როდესაც კაკო შათირიშვილი ნაკვეთში მუშაობდა, სოფლის განაპირას ნახირს ადგილობრივი ახალგაზრდა მკვიდრი აძოვებდა.

,,დღეს სხვას გამოვეგზავნე ნახირში. მომდევნო ხუთშაბათს მე მიწევს რიგი. ამჟამად, ჩვენს საძოვრებზე ვაძობევ. ომის შემდეგ, ჩვენ მხარეს დარჩა ბევრი საძოვარი. როცა ქერი და ხორბალია დათესილი, მაშინ, ვცდილობთ, მოვარიდოთ საქონელი ყანას და გვიჭირს ძოვება ხოლმე" - ამბობს ახალგაზრდა.

ქარელის მუნიციპალიტეტის სოფელ ღოღეთს 2008 წლის აგვისტოს ომის კვალი ეტყობა. სოფელში რამდენიმე სახლი დამწვარია, მათ შორის, ნელი გელაშვილის სახლი.

ნელი გელაშვილი: ,,ერთმანეთში ხშირი მიმოსვლა გვქონდა, ისინი აქ იყვნენ მეტწილად, ჩვენი ხალხიც იქ მუშაობდა ხოლმე, ამუშავებდნენ ნაკვეთებს და ძალიან ახლოს ვიყავით. იმათ სოფლის გვერდით გვაქვს ნაკვეთები. 2008 წლის ომის დროს 8 აგვისტოს საღამოს მე გავიქეცი და მეუღლე დარჩა აქ. 9 აგვისტოს დაწვეს ეს სახლი. ჯერ სოფლის ცენტრში დაწვეს სახლი, კარგი ბინა დაწვეს და წავიდნენ. მეორე დღეს მოვიდნენ, მოყვნენ აქეთ და ეს ბინა დაწვეს, იქით კიდევ ორი ბინა დაწვეს. ჩვენგან ლამფა წაუღიათ სალიარკით სავსე, მიასხეს მეზობლის სახლს და მიუკიდეს ცეცხლი. ორი ბიჭი იყოო, მეუღლემ თქვა. ორმა ადამიანმა ჩაიდინა ეს ამბავი".

მიუხედავად ომის სისასტიკისა, ადგილობრივებს ის ნათესავები და ახლობლები ენატრებათ, რომლებიც მეზობელ ოსურ სოფლებში დარჩათ და წლებია ვერ ნახულობენ.

ლიანა გელაშვილი: "ისეთი კარგი ურთიერთობა გვქონდა, ქორწილი იყო, ჭირი იყო თუ ლხინი იყო, ყველგან მივდიოდით -მოვდიოდით, ზოგჯერ საქეიფოდაც დაგვიძახებდნენ ხოლმე და ავდიოდით, გვპატიჟებდნენ და ისინიც აქეთ ჩამიდიოდნენ, დღესაც მენატრება გეფიცები ის ხალხი".