საქართველოს ნეიტრალურ ქვეყნად გამოცხადების გამო ატეხილ აჟიოტაჟზე სულხან-საბა ორბელიანის ერთი ძალიან ცნობილი არაკი გამახსენდა, რომლის მიხედვითაც მამა შვილებს ისრების მოტანას სთხოვს. კონად შეკრულ ისრებს მოხუცი ვერაფერს უხერხებს, სათითაოდ კი იოლად ამტვრევს და ვაჟებს ანდერძად ერთად ყოფნის სურვილს უტოვებს.

"ძალა ერთობაშია" - ეს მოწოდებაა გამოსახული საქართველოს სახელმწიფო გერბზეც. ერთობა, ცხადია მეტად ფართო ცნებაა და მხოლოდ ერთგვაროვანი სუბიექტების გაერთიანებას არ გულისხმობს.

ყოფით დონეზე ნეიტრალიტეტი შეიძლება ასეც გადავიაზროთ: მეზობელი ჩემს ეზოში იჭრება, ჩემს კუთვნილ კარმიდამოს ითვისებს და თუ "ჭკვიანად" არ მოვიქცევი, უარესი შედეგებითაც მემუქრება. ეს მეზობელი, რომელიც ყველაფერთან ერთად უპირობით და შეთანხმებების დარღვევითაც არის ცნობილი, სამეზობლოსაც მაინცდამაინც გულზე არ ეხატება. რამდენიმე მათგანმა მოახერხა კიდეც, ძლიერი მოკავშირეები მონახა და მათი წყალობით მისი შემოტევებისგან გათავისუფლდა. მე საკუთარი თვალით დავინახე, ძლიერი მოკავშირეების დახმარებით როგორ დააღწიეს თავი ერთ დროს ჩემს ბედქვეშ მყოფმა მეზობლებმა ამ შემოტევებს.

რა არის ჩემი ამოცანა? გამოვაცხადო, რომ არავის საქმეში მე არ ჩავერევი და ნურც ნურავინ ჩაერევით ჩემს საქმეშიო თუ ძლიერი მოკავშირეების ძებნა და მათთან ურთიერთობის გაღრმავება ვცადო? მოგეცათ ლხენა, კარგია, თუ ჩემს საქმეში არავინ ჩაერევა, მაგრამ სავარაუდოდ, ჩემს გაცხადებულ სურვილს, რომ არავის დახმარება არ მსურს, სწორედ ის ცუდი მეზობელი გამოიყენებს სათავისოდ და ვინაიდან სხვათა დახმარებაზე უკვე უარი საკუთარი ნებით განვაცხადე, მარტოდმარტო აღმოვჩნდები ცუდი, და ამავდროულად ჩემზე ძლიერი მეზობლის პირისპირ.

შედეგები ძნელი გამოსაცნობი არ უნდა იყოს.

ჰოდა, თავად განსაჯეთ, ვინც გვეუბნება, რომ ძალა ერთობაში არ არის, მოყვარეა ჩვენი თუ "მოყვარე მტერი", სინამდვილეში "მტრისაგან უფრო მტერი" რომ გამოდის.

ნინო სუხიაშვილი, ხაშური